Οι εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ μοίρασαν φυλλάδια στα σχολεία σχετικά με την επέτειο της εργατικής Πρωτομαγιάς. Σύμφωνα με την προσφιλή τους μέθοδο να είναι επιλεκτικά ευαίσθητοι , ενημερώνω με τη σειρά μου τις εργατικές ακρότητες που απέβησαν τα καθεστώτα του εργατικού προλεταριάτου.
Πράγματι η απεργία των εργαζομένων την Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο ,με 4 νεκρούς από τα πυρά της αστυνομίας, της καθιερώθηκε σαν μέρα γενικής απεργίας τουλάχιστον στον...
δυτικό κόσμο, παράλληλα δε το αίμα των αδικοχαμένων εργατών έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εφαρμογή της 8ωρης εργασίας. Στην ΕΣΣΔ κάθε 1η Μάιου γινόταν μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στη πλατεία της Μόσχας ενώπιον του Γ.Γ. του ΚΚΣΕ.
Οι λόγοι τιμής που αποδίδονταν στους θυσιασθέντες εργάτες, από ότι φαίνεται, δεν είχαν πάρει σάρκα και οστά στη μητέρα του κομμουνισμού ΕΣΣΔ όταν παράλληλα με την μεγαλειώδη Πρωτομαγιάτικη Εργατική Παρέλαση, στα παγωμένα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, περίπου το 1% του εργατικού δυναμικού (περίπου 3 εκ. άνθρωποι) κάθε χρόνο προσέφερε την εργασία του άμισθα και καταναγκαστικά για πάνω από 12 ώρες την ημέρα.
Το 1940 οι εβδομαδιαίες ώρες εργασίας ήταν ακόμη 48 και η ετήσια άδεια στις 12 μέρες. Θρησκευτικές εορτές (Χριστούγεννα , Πάσχα), και Εθνικές εορτές , («21/1, Ματωμένη Κυριακή του 1905», «18/3 ,Κομμούνα του Παρισιού» , «Επανάσταση του Φεβρουάριου» και την «Διεθνή μέρα της Νεολαίας, 31/8»), καταργήθηκαν. Θεσμοθετώντας παράλληλα την μη αμειβόμενη εργασία Σαββάτου και Κυριακής , για εκτάκτους και εθελοντικούς λόγους, προφανώς για την ανοικοδόμηση του Σοσιαλισμού.
Την ίδια χρονιά ο Στάλιν στις 26/06/1940 με προεδρικό διάταγμα του Ανωτάτου Σοβιέτ ,οδηγούσε στο δικαστήριο οποιονδήποτε εργαζόμενο καθυστερούσε για 20 λεπτά στην εργασία του και καταδικαζόταν σε καταναγκαστικά έργα. Στους γιατρούς που χορηγούσαν άδειες αναρρωτικές έβαλε πλαφόν (α! ρε Άδωνη κοίτα ποιος σε πρόλαβε) και μόνο για πολύ σοβαρές ασθένειες.
Το δικαίωμα στην απεργία δεν είχε αναγνωρισθεί. Ήταν θεσμοθετημένο δια της Εργατικής Νομοθεσίας, ότι «οι απεργίες είναι οικονομικά και κοινωνικά άχρηστες», δικαιολογώντας το με το ψευτοπρόσχημα ότι οι εργαζόμενοι δουλεύουν για τον εαυτό τους.
(stalin strike action unnecessary).
Αγώνες όμως δεν έκαναν μόνο οι εργαζόμενοι στη καπιταλιστική Δύση, αλλά και στη κομμουνιστική Ανατολή, που κανένας δυστυχώς δε θυμάται και αγνοούν(;) οι εκπαιδευτικοί του ΠΑΜΕ.
Γιατί άραγε να μην γιορτάζουμε κύριοι του ΠΑΜΕ, την 23 Φεβρουαρίου του 1921 όταν οι εργάτες της Πετρούπολης απέργησαν για καλύτερο μισθό και κατάργηση των αστυνομικών περιορισμών της κυκλοφορίας των αγαθών , των ιδεών και των ανθρώπων; Ο «Θεματοφύλακας» όμως των εργατικών δικαιωμάτων ΛΕΝΙΝ, κατέστειλε την απεργία αυτή με τις Ένοπλες Δυνάμεις συλλαμβάνοντας και φυλακίζοντας τους πρωτεργάτες της απεργίας.
 |
| Ο Κόκκινος Στρατός επιτίθεται στη Κρονστάνδη |
Γιατί κύριοι του ΠΑΜΕ, να μην εορτάζεται σαν μέρα των εργατών η 7 Μαρτίου του 1921 όταν οι Ναύτες της Κρονστάνδης (πρωτεργάτες της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917), εξεγέρθηκαν ζητώντας ελευθερίες και εργατικά δικαιώματα για να πάρουν την απάντηση των ΛΕΝΙΝ και ΤΡΟΤΣΚΙ στέλνοντας τους τον Κόκκινο Στρατό; Μεγάλος αριθμός από τους εξεγερμένους ναύτες εκτελέσθηκε επί τόπου ή μεταφέρθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Σιβηρία, ενώ οι περισσότεροι διέφυγαν στη γειτονική Φινλανδία. Σύμφωνα με τα σοβιετικά αρχεία, ο Κόκκινος Στρατός έχασε 527 άνδρες, ενώ 3285 ήταν οι τραυματίες. Οι απώλειες για τους εξεγερμένους ανήλθαν σε 1000 νεκρούς και 2000 τραυματίες. 2500 συνελήφθησαν και 8000 διέφυγαν στη Φιλανδία.
Η Εξέγερση της Κροστάνδης
Γιατί κύριοι του ΠΑΜΕ, να μην γιορτάζουμε την 1 Γενάρη του 1978 την απεργία χιλιάδων ανθρακωρύχων στην ΕΣΣΔ, με επικεφαλής τον Βλαντιμίρ Αλεξάνδροβιτς Κλεμπάνοφ και μια ομάδα περίπου 200 συνδικαλιστών, που ζητούσαν ελευθερίες και καλύτερες συνθήκες εργασίας; Αντ΄ αυτού, χαρακτηρίστηκαν από ιατρικές επιτροπές σαν ψυχασθενείς και κλείστηκαν σε ψυχιατρεία για το υπόλοιπο της ζωής τους.
(ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (ΕΣΣΔ) HAYNES VICTOR, SEMYONOVA OLGA).
Γιατί κύριοι του ΠΑΜΕ ,να μην εορτάζεται η 1 Ιουνίου του 1962 όταν στη νότια Ρωσία στη πόλη Νοβοτσερκάστ , οι εργάτες διαμαρτυρήθηκαν για την απροειδοποίητη αύξηση της τιμής του κρέατος στα εστιατόρια του εργοστάσιου κατασκευής τρένων που δούλευαν. Χιλιάδες εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία του κόμματος διαμαρτυρόμενοι. Η αστυνομία άνοιξε πυρ και εκατοντάδες διαδηλωτές έπεσαν νεκροί οι οποίοι θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους. Κανείς δε ξέρει τον ακριβή αριθμό.
Ο αυταρχισμός για άλλη μια φορά σκέπασε την αλήθεια.
Γιατί κύριοι του ΠΑΜΕ ,να μην εορτάζεται η 4 Ιουνίου του 1989 σαν ημέρα αντίστοιχη της Πρωτομαγιάς, όταν χιλιάδες Κινέζοι φοιτητές διαδήλωσαν στην πλατεία της Τιεν Αν Μεν, για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου, όταν οι ερυθροφρουροί κατέπνιξαν τη διαμαρτυρία με 2400 νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες και συλληφθέντες. Η Διεθνής Αμνηστία κάνει λόγο για φοιτητές που κρατούνται ακόμα στις κινέζικες φυλακές.
(Διαδηλώσεις στην πλατεία Τιεν Αν Μεν).
Γιατί κύριοι του ΠΑΜΕ να ηρωοποιείτε τους δικούς σας αγωνιστές και να μην μνημονεύετε τον Ρουμάνο Βασίλ Παρασίβ, σαν τον άνθρωπο που το 1978 οργάνωσε τη μεγαλύτερη απεργία 35.000 ανθρακωρύχων στη Ρουμανία στη Κοιλάδα Ζίου, ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας; Η αντίδραση του καθεστώτος; Η αναμενόμενη. Επενέβη ο στρατός και η διαμαρτυρία διαλύθηκε με βία . Οι εκλεγμένοι της επιτροπής συνελήφθησαν και φυλακίσθηκαν, 4.000 εργαζόμενοι απολύθηκαν και η κοιλάδα του Ζίου κηρύχθηκε στρατικοποιημένη ζώνη.
Γιατί κύριοι του ΠΑΜΕ, να μην μνημονεύεται ο Κουβανός Ορλάντο Ζαπάτα που πέθανε από απεργία πείνας το 2010 στις φυλακές του Κάστρο, όταν με 11.000 συμπατριώτες του ζητούσε από το κομμουνιστικό καθεστώς δημοκρατικές ελευθερίες;
Ποιος μπορεί να στρουθοκαμηλίζει για τα 7.000.000 νεκρών της βίαιης κολεκτιβοποίησης το 1931 στην Ουκρανία;
Ποιος μπορεί να υποκρίνεται σαν «υπερασπιστής των εργατικών δικαιωμάτων», όταν το 1957 στη Κίνα του Μάο, τα αποτελέσματα του Κεντρικού Σχεδιασμού του φιλόδοξου προγράμματος «ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΜΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΠΡΟΣ» έθαψε 45.000.000 ψυχές από την πείνα και τις σφαίρες των ερυθροφρουρών;
Πηγή: «Αρχεία της Υπηρεσίας Δημόσιας Ασφάλειας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας» Φρανκ Ντίκφτερ, εφημερίδα «Τhe Ιndependent»
Ποιος γνωρίζει άραγε στο σοσιαλιστοκρατούμενο Ελλαδιστάν ότι την ημέρα της Πρωτομαγιάς (1953) εργαζόμενοι παρέκλιναν της εργατικής παρέλασης και μπήκαν και κατέλαβαν με έφοδο τα μαγαζιά που προορίζονταν για τα μέλη του κόμματος ;
Ποιος γνωρίζει στην Ελληνική Σοβιετία, ότι το 1977, 23 Τσέχοι εργαζόμενοι διαμαρτυρήθηκαν για περισσότερα δικαιώματα και η απάντηση του καθεστώτος ήταν οι διωγμοί και οι φυλακίσεις;
Ποιος γνωρίζει ότι ο Πρόεδρος της σοβιετικής ΓΣΣΕ ,Αλεξάντερ Σελέπιν , πριν αναλάβει τα καθήκοντα του, ήταν Δ/Θ της KGB;
Γιατί κύριοι του ΠΑΜΕ, δεν γράφετε τίποτα στην Ελλάδα για την εξέγερση των Ανατολικογερμανών στις 17 Ιουλίου το 1953, όταν τους ζητήθηκε αύξηση κατά 10% της παραγωγικότητας τους χωρίς αμοιβή, με αποτέλεσμα την καταστολή της με αδιευκρίνιστο αριθμό νεκρών, 1400 συλληφθέντων και φυλακισθέντων ,εκ των οποίων οι 21 καταδικάστηκαν σε θάνατο;
Γιατί άραγε αγνοούν οι φιλεργατικοί δημοσιογράφοι σας τη καταστολή με αίμα, φυλακίσεις και εξορίες, της εξέγερσης της Βουδαπέστης για σεβασμό των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στις 10 Νοεμβριου του 1956; Μετά τη Σοβιετική επέμβαση , 2.500 Ούγγροι και 700 Σοβιετικοί στρατιώτες σκοτώθηκαν στη σύγκρουση, ενώ 200.000 Ούγγροι εγκατέλειψαν τη χώρα ως πρόσφυγες. Οι μαζικές συλλήψεις συνεχίστηκαν για μήνες μετά, αν και αμνηστία δόθηκε το 1963.
(Ουγγρική Επανάσταση 1956).
Το ίδιο συνέβη και στις 21 Αυγούστου το 1968 κατά την εξέγερση των εργαζομένων στην Τσεχοσλοβακία (Άνοιξη της Πράγας) ,διεκδικώντας εκδημοκρατισμό της χώρας, όταν επενέβηκαν τα Σοβιετικά τανκς καταπνίγοντας την με 98 νεκρούς και εγκατάλειψη της χώρας δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, κυρίως εξειδικευμένοι εργάτες και διανοούμενοι (καλλιτέχνες, σκηνοθέτες, συγγραφείς, καθηγητές). Μόνο προς την Αυστρία διέφυγαν 96.000 άνθρωποι περίπου, και άλλοι 66.000 εκδρομείς, που βρίσκονταν ήδη εκεί, δεν επέστρεψαν στην Τσεχοσλοβακία.
Στη δίνη των εκκαθαρίσεων στο εσωτερικό του ΚΚΤ, που ξεκίνησε αμέσως ο Χούζακ, διαγράφηκαν σχεδόν μισό εκατομμύριο μέλη.
Ο φοιτητής Γιαν Πάλαχ (Jan Palach) αυτοπυρπολήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1969 στην πλατεία Wenceslas διαμαρτυρόμενος για την καταστολή της Άνοιξης της Πράγας και την πράξη του επανέλαβε ένα μήνα αργότερα ο Jan Zajíc.
(Άνοιξη της Πράγας).
Αυτά και άλλα πολλά κύριοι του ΠΑΜΕ, που θέλετε να λέγεστε και εκπαιδευτικοί, να πείτε στους μαθητές σας, ότι οι εργατικοί αγώνες στη Δύση καρποφόρησαν και θεσμοθετήθηκαν εργατικοί νόμοι και Εργατικό Δίκαιο που θα ζήλευαν πολλοί εργαζόμενοι στον υπόλοιπο μη καπιταλιστικό κόσμο και ιδιαίτερα στον πρώην κομμουνιστικό.
Και για να σας προλάβω , δεν είμαι ένας φανατισμένος Αντικομουνιστής , αλλά ένας παθιασμένος Αντιυποκριτής.
Αντώνης Κρούστης
(Από το βιβλίο μου, «Ήταν ο κομμουνισμός ,Ηλίθιε!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου